De voorbije weken hebben we gezien dat er voor alles een eerste keer kan zijn. Union Saint-Gilloise won voor de eerste keer in 90 jaar het Belgisch voetbalkampioenschap. De week erna won Paris Saint-Germain voor de eerste keer de Champions League.
Ook voor het Clubkampioenschap waren er nog 4 mogelijke spelers na de 10de ronde die qua punten nog voor de eerste keer op een eerste plaats konden eindigen: Jelle stond eerste met 8 punten, Georges stond tweede met 7,5 punten en op plaatsen 3 en 4 stonden respectievelijk Vincent en Stefan met 7 punten.
Voor die laatste twee ging het echter niet meer mogelijk zijn om clubkampioen te worden. Vincent had namelijk andere verplichtingen (er zou binnenkort heuglijk nieuws moeten zijn) en had al laten weten dat hij de laatste ronde niet zou deelnemen. Stefan stond dan weer op basis van Medium Bucholz zo ver achter dat hij zelfs bij winst – en na verlies van Jelle – niet voorbij Jelle zou geraken. Het was dus duidelijk een tweestrijd tussen Jelle en Georges.
Toen ik de wedstrijden zag voor ronde 11 had ik de indruk dat het bijna niet mooier had kunnen zijn: Georges speelde tegen Stefan, Jelle speelde dan weer tegen Wim. Ik vroeg me toen af wat Jelle ervan dacht, want ik had al in de weken ervoor opgemerkt dat hij iets nerveuzer was met de eindstreep in zicht.
De avond zelf ging ik tijdens mijn partij even een kijkje nemen naar de twee andere partijen. De partij tussen Georges en Stefan leek al snel in het voordeel van Georges te eindigen. Uiteindelijk gaf Stefan ook op, ik ben niet zeker of er mat inzat of niet, maar hij leek al enkele zetten in de problemen te zijn en ik was constant aan het zoeken naar een matstelling (om maar te zeggen hoe slecht Stefan ervoor stond), maar ik kon die niet vinden. In ieder geval was Georges nu dus virtueel onze nieuwe clubkampioen.
Ik weet niet meer zeker of de partij tussen Georges en Stefan al voorbij was of niet, maar Jelle kwam me een bepaald moment vragen of een remise tijdens zijn partij voldoende zou zijn. Ik moest eerlijk toekennen dat ik het op voorhand niet had gesimuleerd en ik had geen computer bij om het na te kijken. Maar later die avond, nadat de partij tussen Jelle en Wim wel voorbij was hebben we het wel nagekeken.
Alle ogen waren nu dus gericht op de partij tussen Wim en Jelle. Dat mag je trouwens zeer letterlijk nemen, we moesten bijna duwen om het bord te zien. Persoonlijk kon ik niet meteen uitmaken wie in het voordeel was, maar de houding van Jelle deed me denken dat hij op z’n minst niet meteen vond hoe hij kon winnen, of misschien zelfs dat hij dacht dat hij aan het verliezen was. En ineens was het voorbij: Wim had een mat over het hoofd gezien, Jelle niet en hij had dus – ondanks zijn verzuchtingen – dan toch gewonnen. Hij was dus voor de eerste keer onze clubkampioen.
Als fervente supporter van Union zal hij er op z’n minst geen 90 jaar hebben moeten voor wachten … Proficiat aan Jelle, onze clubkampioen voor het seizoen 2024-2025!